Voor al mijn Ethiopische vrienden en kennissen met een extra wens dat Genna kan worden gevierd in harmonie en vrede!

Genna

Priester

Ethiopië gebruikt de Juliaanse kalender en viert Genna (Kerstmis) op 7 januari; volgens onze Gregoriaanse kalender.

Na de vastentijd, die 43 dagen duurt, gaan de christenen in het wit gekleed naar de kerstviering op kerstavond. De viering start om 18.00 uur en eindigt in de ochtend. Het hoogte punt is de processie; men loopt drie maal zingend rond de kerk, de priester loopt voorop en draagt de replica van de Ark des Verbond, de christenen volgen met brandende kaarsen.

Schildering

Schildering

Verder staat de dag in het teken van de familie, gezellig samen eten en drinken. De jonge mannen spelen het spel Genna, een soort hockey met stokken en ballen. De legende vertelt dat de herders Genna aan het spelen waren toen de engelen de geboorte van Jezus aankondigden. Het eerste officiële spel van het seizoen vindt dan ook plaats op Kerstmis.

Voor al mijn Ethiopische vrienden en kennissen met een extra wens dat Genna kan worden gevierd in harmonie en vrede!

Voor al mijn Ethiopische vrienden en kennissen een gezond, gelukkig en vooral een vreedzaam 2015!
For all my Ethiopian friends : Melkam Addis (and a peaceful) Amet 2015!!

Maskal, het feest van vreugde en bezieling

Maskal of Meskel wordt gevierd op 27 september. Het is een feest van vreugde en bezieling, een mengeling van folklore en religie. Tijdens het Maskal-feest wordt herdacht dat de heilige Helena tijdens haar bedevaart naar Jeruzalem het ware kruis van Jezus terugvond. Overal in het land wordt na zonsondergang de zogenaamde Maskal-bundels, droge houtbossen, ontstoken zodat er grote vreugdevuren ontstaan. Er wordt gezongen en gedanst. Als het vuur uitgebrand is, proberen de aanwezigen iets van het overgebleven as te bemachtigen waaraan zij genezende krachten toeschrijven. De bevolking viert ook het einde van de regentijd, die voorspoed en overdadige oogsten zou moeten brengen, dus nieuwe levenskansen.

Heilige Helena. Bron: Joachim Schafer – Oecumenische Heilige lexicon

Het godsdienstige facet van de viering heeft plaats gevonden tijdens de pelgrimstocht van koningin Helena, moeder van de eerste Christen-keizer van Rome, Constantijn de Eerste. Hij had haar in 326 na Christus op bedevaart gestuurd naar het Heilige Land. Daar bezocht ze alle heilige plaatsen, o.a. de berg Golgotha, waar de Verlosser was gekruisigd. Het bewuste kruis was op deze berg begraven, maar niemand had het ooit kunnen vinden. Helena liet op de berg een vuur ontsteken voor de bisschoppen, die ook naar Jeruzalem waren afgereisd. Ze deed dit om de Verlossing door te kunnen geven en te vieren. De rook trok in eerste instantie recht omhoog maar sloeg daarna in een grote boog terug naar de aarde. Op de plek waar de rookpluim de aarde raakte, bleek, volgens de legende, het kruis van Golgotha begraven te zijn. Het kruis werd in stukken verdeeld over de grote patriarchaten van het christendom in die tijd: Rome, Constantinopel, Antiochië en Alexandrië. Het kruisdeel van Alexandrië kwam volgens de legende, opgetekend in het heilige boek, in de Middeleeuwen naar Ethiopië. De Ethiopische keizer Dawit 1 was in 1381 met een groot leger zijn Egyptische geloofsgenoten te hulp gekomen tijdens hun vervolging door de moslims. Daardoor kwam de gevangen genomen patriarch van Alexandrië weer vrij en als dank mocht Dawit goud, zilver en vele duizenden geldstukken incasseren maar David wilde het deel van het heilige Kruis als dank, dat hij uiteindelijk ook kreeg en met veel triomf naar Ethiopië bracht. Het wordt nog steeds bewaard op een berg in de kloosterkerk Gishen Mariam, die op last van Dawits vierde zoon Zar’Yacob werd gebouwd.

24/25 Oktober: feestdag van Abba Aregawi

Abba Aregawi  was een van de negen heiligen die vanuit het Romeinse rijk naar Ethiopië vluchten om aan vervolging te ontsnappen. Het waren geleerde monniken die het christendom in Ethiopië nieuw leven wilden inblazen Ook wordt het Ge’ez, versie van het Nieuwe Testament, aan hen toegeschreven. Abba Aregawi was verantwoordelijk voor het opzetten van vele kloosters en kerken en was de belangrijkste kracht achter het installeren van het kloosterleven.

Na twaalf jaar aan het hof van koning Ella Amida van Axum te hebben doorgebracht, vertrok hij met zijn metgezel, de non Edna, om het Klooster Debre Damo te stichten waar hij zijn verdere leven wilde verblijven. Volgens de legende zorgde God voor een grote slang om Aregawi te helpen bij het beklimmen van de amba , steile berg, zodat hij Debre Damo kon bouwen

Het feest: …Gids Dawit is gearriveerd. We bezoeken eerst het kleine, gele kerkje dat onderaan de steile weg naar het hotel staat. Onze nieuwsgierigheid is geprikkeld want vanaf gisteravond 9 uur hebben we tromgeroffel en gezang gehoord. Het feest van Abba Aragawi wordt gevierd. Dawit vertelt ons dat dit gezang zonder onderbreking doorgaat tot 3 uur vanmiddag. Priesters, dekens en dabtara’s zingen en dansen, en gebruiken hierbij kerktrommels, sistra’s (een soort rammelaar met metalen schijfjes) en kerkstokken.

Er zijn veel mensen op de been, alle gelovigen zijn in het wit gehuld op een enkele monnik na die opvalt door zijn gele gewaad. De muren, deuren en de grond worden doorlopend door de mensen gekust. Het kerkje is erg klein, het merendeel van de mensen zit of staat in de rotsachtige kerktuin binnen de poort

Wij mogen het kerkje in en staan weggedrukt in een hoekje totdat een oudere vrouw mij naar haar toe trekt. Ik moet naast haar op het bankje gaan zitten. Als ik in een paar woorden Amhaars vertel dat ik de dienst mooi vind, zorg ze voor mij alsof ik haar kind ben. Als mensen voor mij gaan staan moeten ze opzij want ik mag niets missen. Lou krijgt alle ruimte om te fotograferen. Het is een indrukwekkend schouwspel dat al vanaf 9 uur gisteravond onafgebroken bezig is: Twee rijenpriesters, diakens en dabtara’s staan tegenover elkaar; zingend en dansend steeds in beweging van en naar elkaar toe. Eerst buigend en wiegend dan langzaam omhoog op de tenen om over te gaan in een sneller ritme. De sistra’s rinkelen en de maquamia’s (kerk/bid/leunstokken) stampen ritmisch op de grond. De karbaro (grote platte kerktrom) wordt met veel verve door een jongen bespeeld. Alles gebeurd met volledige overgave. 

Hevig onder de indruk volgen we de processie naar buiten waar het verhaal van Abba Aragawi aan de gelovigen wordt verteld… een fragment uit het boek: Dink nesh – Ethiopië, een belevenis!

Het herdenkingsfeest van de doop van Jezus Christus in de Jordaan door Johannes de Doper, is één van de belangrijkste feesten in Ethiopië. Het begint tegen zonsondergang, trompetten en rinkelende sistra’s, een soort rammelaar, kondigen de processie van priesters aan. Ze lopen onder veelkleurige met goud gestikte paraplu’s, die de hemellichamen symboliseren. De jonge diakens lopen voorop. Ze zijn bedekt met kostbare stoffen en op hun hoofd pronken tiara’s die dikwijls versierd zijn met zilveren hangers. Prachtig bewerkte processiekruisen worden meegedragen. Voor de met doeken bedekte tabot, kopie van de Ark des Verbonds, lopen priesters met wierookvaten. De tabot wordt naar het water gedragen om later door de priesters te worden gezegend.

’s Nachts om twee uur wordt er een mis opgedragen. Overal zijn toortsen en vuren zodat de hemel fel wordt verlicht. Alle aanwezigen zijn gekleed in het wit. Als de zon opkomt, dompelt de priester een gouden kruis in het water en dooft de heilige kaars, de mensen klappen en juichen. Daarna worden de gelovigen opnieuw gedoopt. Ze worden met water besprenkeld door de priester of springen in het water. Dit resulteert meestal in een massale waterpartij, waar ieder gevraagd of ongevraagd zijn deel krijgt. Na het waterballet wordt de tabot opnieuw in processie met zang en dans teruggebracht naar de kerk. Dit alles ter herinnering aan het doopsel van Christus.