Ons geplande bezoek aan de bevolkingsgroep Derashe liep figuurlijk en letterlijk in het water. Door de hevige regenval in de afgelopen nacht was de droge rivierbedding veranderd in een kolkende stroom.
Er waren mensen die het risico niet wilde of durfde te nemen maar…
…er waren ook doordouwers en waaghalzen!
Bull jumping, of de zogenaamde stierensprong, is een initiatieceremonie die jonge Hamar-mannen moeten ondergaan voordat ze mogen trouwen. Het ritueel duurt drie dagen en wordt bijgewoond door vrienden, buren en familieleden van de desbetreffende jonge man.
Twaalf tot twintig dagen voordat het belangrijke feest plaatsvindt, nodigt de bull jumper de mensen persoonlijk uit. De jongen gebruikt hiervoor een vezel van een boom of plant waar hij een aantal knopen inlegt. Iedere knoop staat voor één dag. De genodigden verwijderen iedere dag een knoop en weten op deze manier precies op welke dag ze worden verwacht.
Zodra de aanstaande bull jumper op pad gaat , heeft hij zijn oekoeli, een ronde eivormige bol met steel bij zich. Dit familiebezit wordt door alle zonen gebruikt en wordt na het feest weer opgeborgen tussen het rieten plafond in de familiehut, tot de ceremonie van de volgende zoon. Aan de ingekerfde randen onder aan de steel is te zien hoeveel zonen het desbetreffende gezin rijk is.
De eerste twee dagen bestaan voornamelijk uit festiviteiten. Geiten worden geslacht en er is voldoende drank gebrouwen. Het zijn dagen van eten, drinken en sociale contacten. De derde dag is de belangrijkste, want dan moet de jongen zijn kundigheid laten zien. Hij wordt bijgestaan door de maz, mannen die de ceremonie al achter de rug hebben maar nog niet zijn getrouwd.
De ceremonie begint met een pittig spel waar de jongen en de maz worden opgehitst en uitgedaagd door jonge, dansende, toeterende en zeer aandringende vrouwen van de familie. Zij willen dat ze hun roedes, gemaakt van dunne twijgjes, gebruiken en hun hiermee zwiepend op de rug slaan. Dit resulteert in diepe bloedende wonden die naderhand opvallende littekens achterlaten. De vrouwen zijn trots op deze littekens die ze hun hele leven lang zullen dragen. Ze getuigen van moed en affectie voor de familie. De vrouwen ondergaan de ‘meppen’ op hun rug dan ook zonder een krimp te geven.
Na deze bloedige taferelen is er even rust. Ondertussen schminken de maz elkaars gezicht en wordt er door iedereen (veel bier) gedronken.
Daarna plaatsen de maz een tiental stieren naast elkaar. Soms, als de de betreffende jongen niet zo groot is, sluiten ze af met aan elk uiteinde een kalf. De jumper moet naakt twee keer heen en weer over het vee lopend zonder te vallen. Er wordt een aanloop genomen en op de eerste stier gesprongen. De maz houden de beesten stevig vast aan de staarten, steken een hand in de bek en houden de hoorn vast zodat ze niet anders kunnen dan stilstaan. De jongen mag niet vallen, want dat zou een teken van tegenspoed zijn. Hij krijgt een herkansing, maar een tweede val tussen de stieren is funest, dan hoort hij er niet meer bij en is hij een schande voor de familie. Na succesvol springen en lopen wordt de jongen gezegend en behoort hij tot de maz, tot hij gaat trouwen.
Lees meer over de Hamar-bevolking in mijn boeken: Ethiopië, ongekend anders en Ethiopië, Betam Konjo!! Foto’s:©Lou Andreoli
De plannen voor het stichten van het nationale park werden al in 1967 geformuleerd. In 1974 werd het werkelijkheid en werd het Nechisar National Park met het doel om het Swayne’s-hartebeest te beschermen opgericht.
Het park is een tijdlang onder de hoede van African Parks geweest, de organisatie wilde het verwaarloosde park nieuw leven in blazen maar stuitte op de aanwezige bevolkingsgroepen in het park waardoor problemen ontstonden. De regering weigerde om de landaantasting en stroperij aan te pakken. Het project is mislukt, opgegeven en in 2008 weer overgedragen aan de Ethiopische regering.
Nechisar National Park ligt 510 km ten zuiden van Addis in de buurt van de stad Arba Minch, tussen Lakes Abaya en Chamo. In het 514 km² grote park variëren de hoogtes van 1108 tot 1650 m.
Het park bestaat uit een soort landtong tussen de meren Abaya en het Chamo. Deze heuvelachtige landtong wordt ‘Ye Egzer Dildiy’ (Brug van God) genoemd. Het landschap bestaat uit uitgestrekte grasvelden, savanne, heuvels en middengebergte. Een groot gebied wordt ingenomen door dicht struikgewas maar er zijn ook acacia-bossen en moerasbos. Het licht gekleurde steppen-gras heeft gezorgd dat het park zijn naam kreeg; ‘Nechisar’ betekent namelijk in het Amhaars, ‘wit gras’.
Op de laagvlakte kun je, als je geluk hebt, naast de Swayne’s hartebeesten ook Burchell zebra’s en gazellen, tegenkomen. Er wordt gezegd dat er ook andere zoogdieren voorkomen, 37 soorten, maar zij zijn door de jacht die voorheen (en nog steeds) werd uitgeoefend zeer schuw geworden en laten zich nauwelijks zien. Hoewel de laatste keer dat wij er waren twee luipaarden vlak voor onze auto het pad over staken. Maar dat is meer uitzondering dan regel. Een dikdik, jakhals, of hyena wil zich nog wel eens laten zien en niet te vergeten de vervet en Anubis-aap.
De waterdieren zoals krokodillen, vooral te bewonderen aan de noordwestoever van het Chamo-meer, en Nijlpaarden zijn volop te zien. Meer dan 200 soorten vogels, waaronder bijzondere soorten, broeden in het park.
In het regenseizoen (als het regent) staan de twee meren met elkaar in verbinding door smalle kanaaltjes; het park is dan onbegaanbaar. In het droge seizoen verandert dit in een complex ondergronds waterreservoir.
In het Amarogebergte oostelijk in het park leeft een bevolkingsgroep, de Koorete, ook wel Amaro genoemd. Zij houden zich bezig met akkerbouw binnen de grenzen van het park. Een andere groep, de Guji-Oromo leven in het park als herders met grote kuddes runderen. Beide hebben de oude traditie om op Hippo’s te jagen.
Deze dames wonen in Gidole, ten zuiden van het Chamo-meer (Zuid Ethiopië) (Foto’s: ©Ine Andreoli)
Foto:©Lou Andreoli
Water…voor mens en dier zeer belangrijk. Konso-vrouwen halen water voor consumptie, er wordt gepoedeld en de ezel mag ook zijn dorst lessen. (Foto:©Lou Andreoli)
Foto’s:©Lou Andreoli
Hamar-vrouwen in gesprek!
(Foto’s:©Lou Andreoli)
Er worden voornamelijk geiten en runderen verkocht
De markt wordt bezocht door meerdere bevolkingsgroepen
Foto’s :©Lou Andreoli
Twee vreemde mensen, een beetje spannend!
Even kijken wat mama er van vindt… ze lacht!
Dan vind ik het ook leuk en mama is dichtbij! Foto’s:©Ine Andreoli
Op de markt in Turmi wordt goed gekeken voordat men besluit om te kopen!!
Vrolijke man laat zijn tanden zien! Foto:©Ine Andreoli
Vrouwen op de markt in Key Afar
Heerlijk toch, geeft een goed en blij gevoel!
De kleurrijke markt wordt voornamelijk bezocht door de bevolkingsgroepen Ari, Banna en Tsamay.
De kleding heeft vandaag bijzondere aandacht van de mannen
Er wordt uitgebreid gekeken maar weinig gekocht!
Deze Nyangatom-dame was zeer vereerd dat Lou haar uitkoos om een foto te maken. Want zo vertelde ze…de jongeren gaan meestal voor! Ze vond het prachtig om zichzelf te zien!
Ontmoeting dichtbij de Koka-dam – Foto: ©Lou Andreoli
Ontmoeting in Turmi – Foto:©Lou Andreoli
De 0mo-rivier ontspringt ten westen van Addis Ababa en eindigt in het Turkana-meer. De Gibe, en enkele kleinere rivieren monden uit in de Omo. De rivier is een onderdeel van het Mago nationaal park en het Omo nationaal park.
De Gibe lll dam, heeft een einde gemaakt aan de natuurlijke overstromingen van de Omo-rivier waarvan veel mensen afhankelijk zijn.
De bevolking leeft al eeuwen in dit gebied en heeft technieken ontwikkeld om te leven in deze omgeving. Tezamen met de suiker- en katoenplantages die op de oevers zijn gesetteld (door de overheid, landroof), waar veel water naar doorgesluisd wordt, zorgt dat de cultuur van de Karo en anderen bevolkingsgroepen die nauw verbonden zijn met de rivier, in gevaar is.
Voornamelijk het levensonderhoud is ontregeld. Velen zijn nu afhankelijk van voedselhulp die niet regelmatig en niet voldoende is.
Meer info: https://www.survivalinternational.org/tribes/omovalley
Op weg naar een Karo-dorp
We kwamen een Karo-man tegen.
De man was onderweg naar een dorp verder. Hij had zijn hoofdsteun (tevens zit-krukje), water en eten bij zich. Er moesten nog vele kilometers worden afgelegd.
