Je ziet ze niet veel maar… ze zijn er wel. Deze heeft de overkant niet gehaald; geraakt door een auto!

De nijlkrokodil is in grote delen van Afrika te vinden. Hij kan maximaal 6 meter lang worden en een gewicht bereiken van 700 kilo. Hij heeft een lange, afgeplatte kop en een krachtige staart. Zijn ogen, neusgaten en oren liggen aan de bovenzijde van de kop zodat hij kan zien, ruiken, horen en ademhalen terwijl hij in het water ligt.

In zijn leven jaagt de nijlkrokodil op veel verschillende prooien. In zijn jonge leven houdt hij het op insecten en waterspinnen. Wanneer de krokodil opgroeit, stapt hij over op grotere vissen. De volwassenen hebben hun maag pas vol na het eten van grote prooien, zoals zebra’s en antilopes. Een krokodil kan een aantal maanden zonder voedsel.

Nijlpaarden leven op plaatsen waar veel water en plantengroei is. Het zijn grazers, ze eten voornamelijk gras, maar ook knollen, wortels en bladeren staan op het menu. Er wordt voornamelijk ’s nachts gegraasd. Nijlpaarden zijn landdieren, ondanks dat ze een groot deel van de dag in het water doorbrengen. Het lichaam is goed aan het water aangepast. Zo zitten zijn oren, ogen en neus bovenop zijn snuit. Hij hoeft maar een klein stukje uit het water te komen om te zien en te horen wat er in zijn omgeving gebeurt. |Hij kan een kwartier onder water blijven. Ze leven in groepen. ondanks dat ze groot en log zijn bewegen ze zich snel. De nijlpaard is gevaarlijk voor de mens; de meeste ongelukken in de natuur met dodelijke afloop staat op zijn conto. Gespot in het Nechisar National Park.

De bergnyala is een stuk groter dan de gewone nyala. Hun vacht is ruig, bruingrijs gekleurd met witte vlekken op de dijen. De keel is ook wit en de hoorns zijn gedraaid als een spiraal. Schouderhoogte is 120 tot 135 centimeter. De dieren leven van gras, planten, twijgen en bladeren. Overdag houdt het dier zich schuil en gaat voornamelijk in de ochtend- en avondschemering op zoek naar eten. Je vindt ze op de hoogvlakten van Ethiopië. Gespot in het Bale Mountains National Park.

De Walia-ibex, leeft hoofdzakelijk in de steile rotsachtige klifgebieden van het Semien National Park. Door zijn opvallende kleuring en prachtige boogvormige hoorns is de Walia steenbok een prachtig dier om te zien. Zij hebben een chocolade- tot kastanjebruine vacht, zijn grijsbruin rond de snuit, een tint lichter rond de ogen, benen en romp. De buik en binnenkant van de benen zijn wit. De mannetjes hebben een zwarte baard. De lengte van de baard varieert met de leeftijd. Zowel mannetjes als vrouwtjes hebben hoorns, die in een elegante boog naar achteren buigen. De kans om ze te spotten is niet groot want ze zijn schuw en op hun hoede voor ons…de mens. Tijdens de burgeroorlog van Mengistu is de populatie flink uitgedund. Vele hongerige soldaten hebben ze gedood en opgegeten. Ook voor de bevolking was de Walia een welkome aanvulling voor de dagelijkse maaltijd. Gelukkig neemt het aantal de laatste jaren weer toe. Het zijn grazers. Ze zijn het meest actief in de ochtend en ’s avonds.

Hij wordt ook wel ‘Simien-vos’, ‘Abessijnse wolf’ of ‘rode jakhals’ genoemd. De Ethiopiërs noemen hem de ‘Ky Kebero’ (rode jakhals). Volgens kenners is het geen vos of wolf maar een aparte en unieke soort van de Afrikaanse wilde hond. Hij heeft een schofthoogte van ongeveer 60 centimeter en is iets groter dan een jakhals. Het is een aaseter, maar af en toe haalt een groep ook een antilope neer. Er komen nog maar weinig Simien foxen voor. Dit vanwege ziekten die sinds het begin van de tweede helft van de twintigste eeuw onder de hondachtigen voorkomen. Je treft ze alleen hoog in het noordelijke gebergte van Ethiopië aan. Er zijn er nog ongeveer vijfhonderd over, waarvan slechts vier groepen groot genoeg zijn voor voorplanting (een groep van twintig of meer). Hoe zeldzaam ze ook zijn, er bestaat een grote kans dat je er een in het Bale Mountain National Park tegenkomt. Ze leven in roedels maar gaan meestal alleen op jacht.