Het dagelijkse leven in Lalibela
Category (03) DE STAAT: AMHARA
Lalibela en omgeving
Het dagelijkse leven in Lalibela, op weg naar school en werk!
Naar de kindergarden, veelal opgericht door een ontwikkelingsorganisatie
Basis-onderwijs
Vervolg- onderwijs
Geen school voor mij maar ‘blij’ naar mijn werk
Lalibela en omgeving
Het dagelijkse leven in Lalibela
Een van de vele winkeltjes
De koeien krijgen te eten
Jongens spelen tafelvoetbal
Het voorbereiden van het eten
Gondar en omgeving
Verboden te fotograferen!
Vlak voor ons hotel stond het post/telecomcentrum. Een slimme koe trok de groene bladeren van een plant, een sappig hapje. Dit zie je niet iedere dag dus… fototoestel in aanslag. Een tik op mijn schouder, een man in uniform, “Niet fotograferen, overheidsgebouw!!” Sorry, fototoestel in tas, maar het was al vastgelegd!
Debre Markos
De markt
Debre Markos
Ook in Debre Markos worden schoenen gepoetst
en boodschappen gedaan!
Debre Markos en omgeving
Vanaf onze koffie-stop plek zien we van alles voorbijkomen!
Debre Markos en omgeving
Een korte stop voor een kopje koffie
We worden in de gaten gehouden!
Bati en omgeving
Onderweg van Kombolcha naar Bati kwamen we deze stoere meid tegen!
Water halen voor de familie is een zware klus en daarbij ook nog je, snel afgeleide, zusje in de gaten houden maakt het extra moeilijk!
Lalibela en omgeving
Kippen te koop!
Lalibela en omgeving
De Yemrehana-Krestos-kerk
De Yemrehana-Krestoskerk (Christus wijst ons de weg) is opgericht in de eerste helft van de twaalfde eeuw door koning Yemrehana Krestos. Deze vrome koning, ook wel ‘Priester-koning’ genoemd, is door de kerk van Ethiopië als heilige erkend. Hij droeg veertig jaar lang iedere dag de H. Mis op en heiligde het brood en de wijn, die volgens de overlevering door engelen werd gebracht. Het kerkje bevindt zich in een grot op de berg Abuna Yosef op ongeveer 24 kilometer van Lalibela.
Onderweg naar de kerk. De vrouw wilde graag het handkruis kussen, zoals gebruikelijk, maar de eerste priester had haast of had geen zin; gelukkig voor haar waren er meer priesters en kon ze handkruis van deze ‘vrolijke’ priester kussen.
De overhangende grot is afgeschermd door een muur met een poort. Als je de poort passeert kom je op de binnenplaats waar het kerkje staat.
Het mausoleum van koning Yemrehana Krestos ligt schuin achter het kerkje en aan de achterzijde, tegen de basaltlagen aan, is een soort kerkhof ontstaan.
Het kerkje is opgebouwd met balken van olijfhout en stenen. De vierkante ramen geven het gebouw door de verschillende ingezette bewerkte kruisvormen een bijzonder aanzien. De binnenmuren zijn voorzien van prachtige schilderingen.
Er zijn drie ingangen: een voor priesters, een voor mannen en een voor vrouwen.
Het mausoleum van Priester-Koning Yemrehana Krestos
Het ‘kerkhof’ bestaat uit skeletten, beenderen en andere stoffelijke resten van pelgrims, die hier in het verleden, de hongerdood zijn gestorven. Alles ligt als een onordelijke bende door elkaar. Het doet enigszins luguber aan omdat botten en beenderen goed herkenbaar zijn.
In de ruimte achter de muur is van alles te zien zelfs het bed van de priester staat er
De zusters zijn bezig met het eten voor te bereiden
Pelgrim leggen vaak lange afstanden af om het kerkje te bezoeken
Voor de terugtocht wordt eerst een rustpauze ingelast
Lalibela en omgeving
Een ontmoeting in het gangenstelsel
Lopend in het onderaards gangenstelsel met zijn vele gangen, steegjes, smalle richels en uitgesleten trappen, omgeven door de mystieke sfeer van geurende wierookbranders, priesters met handkruisen, monniken in opvallende knalgele gewaden, biddende pelgrims, ritueel schoenen aan en uit en de vele prachtige uitgehouwen kerken kwamen we deze vriendelijke man tegen.
De kerkdeur op een kier…even een luchtje scheppen en een praatje maken met bezoekers.
Simien Mountains National Park
Doorkijkje
Debre Sina Maryam Church
Gorgora
De Debra Sina Mayryam kerk (1334) ontkwam als een van de weinige aan de plunderingen van Ahmad Gran. De schilderingen in de kerk zijn daardoor de oudste in de regio.
Simien Mountains National Park
De kinderen van Simien
Hoewel het Simiengebergte dicht bij de evenaar ligt zorgt de hoogte ervoor dat de gemiddelde temperatuur rond de vijftien graden schommelt terwijl het ’s nachts tot onder het vriespunt kan afkoelen
De kinderen houden zich warm met omslagdoeken
Simien Mountains National Park
National park
Het Simien Mountains National Park is in 1969 opgericht, ter bescherming van drie inheemse dieren: de Walia Ibex, de Gelada baboon, en de Ethiopian wolf. Ook is de streek van mondiaal belang voor het behoud van biodiversiteit. De UNESCO heeft het nationale park op de lijst van mondiaal beschermde natuurgebieden geplaatst. Het park heeft een oppervlakte van ongeveer 179 vierkante kilometer en de hoogte varieert van 1900 tot 4430 meter. De temperatuur schommelt overdag tussen de 11,5 en de 18 ̊ C en ’s nachts kan het tot onder het vriespunt dalen.
Het landschap is prachtig. Miljoenen jaren erosie op het plateau van de Simien bergen creëerde het bijzonder landschap van gekartelde bergruggen, diepe valleien en steile afgronden van wel 1.500 meter diep. Het bergmassief is opgebouwd uit diverse gesteente: zandsteen, kristalrotsen en vulkanisch gesteente. Simien heeft steile bergen. De hoogste piek, de Ras Dashen (4543 meter) ligt net buiten de grens van het park. Ook is er een prachtige canyon die 60 kilometer lang is. Deze wordt wel eens vergeleken met de Grand Canyon in Amerika.
Er zijn drie vegetatiezones. De laagste zone (tot drieduizend meter) bestaat voornamelijk uit bouwland en weilanden. Vroeger was de zone dichtbegroeid met jeneverbessen en olijfbomen. De afgelopen jaren is er flink gekapt, waardoor ontbossing is ontstaan. Op de middelste hoogte (drieduizend tot zesendertighonderd meter) groeit sint-janskruid en reuzenheide. De hoogvlakte (boven de zesendertighonderd meter) is bedekt met verschillende soorten gras en (soms) grote velden gele en rode strobloemen. Ook komt de prachtige reuzenlobelia hier voor.
Naast de beschermde dieren komen er meer dan 20 soorten grote zoogdieren en 130 soorten vogels in het park voor. Echter, menselijke verstoring heeft het aanbod van habitats beschikbaar voor wilde dieren in het park verminderd.
Een gedeelte van het park is door mensen in gebruik, dorpjes, landbouwgronden en branden vormen een bedreiging voor het park. Het is moeilijk om de mensen uit het park te verhuizen. Begrijpelijk want hun verre voorvaderen woonden hier al en…moeten ze (zo denken de parkbewoners) nu wijken voor planten en dieren; zijn die belangrijker dan wij? Toch is er al een duidelijke verandering zichtbaar zo hebben natuurbeschermingsorganisaties samen met de regering de boeren betrokken bij de bescherming van de natuur en het wild. Boeren werken als scout of gids en de Gelada’s worden niet meer, zoals vroeger, met stenen van de landbouwgronden verjaagd maar jongens bewaken de oogsten
Een gravelweg brengt je in het park. Deze goed berijdbare weg gaat tot ver in de bergen. Smalle bergpaden verbinden de verspreid liggende dorpjes die in het park liggen. Deze zijn alleen te voet of met een paard of ezel te betreden. Er wonen voornamelijk Amharen in het park, zij proberen in hun bestaan te voorzien door het verbouwen van gewassen en het houden van vee. Een kleine groep moslims heeft naast landbouw en veeteelt, weverijen waar ze omslagdoeken en gekleurde mutsen maken; op meerdere plaatsen worden deze hangend in de bomen, wapperend in de wind, aangeboden.
Ethiopië 