Flaptekst: De Blauwe Nijl wordt aanbeden en gehaat, bewonderd en gevreesd, vereerd als een heilige en veracht als de grootste zondaar. De rivier spoelt de kostbare bovenlaag van de aarde weg; is vergeven van de krokodillen, nijlpaarden en malariamuggen; de diepe bedding is als een vestinggracht die het land in tweeën splijt. Zowel orthodoxe christenen als animisten geloven dat het water van de rivier machtige geesten herbergt – de ene verwant met duivelse demonen, de andere met God. “Zorg ervoor dat je de Abbai wat brood geeft,” waarschuwt een vrouw met op haar voorhoofd een blauwe, kruisvormige tatoeage. “Als je niet oppast, komen kwade jinn uit het water en vliegen naar je strot.”

Virginia Morell sluit zich aan bij een expeditie van avonturierster Nevada Weir: de twee vrouwen trekken te voet en met vlotten meer dan 1300 kilometerover en langs de Blauwe Nijl, vanaf het Tanameer in Ethiopië tot aan de grens met Soedan. 

De verstikkende hitte, parasieten, onvoorspelbare stroomversnellingen en beruchte bandietenbendes zijn slechts enkele van de gevaren die de vrouwen op hun avontuurlijke reis tegenkomen.

Titel: De Blauwe Nijl, het heilige water van Ethiopië – Auteur: Virginia Morell – Uitgever:   – ISBN:

Recensie: Alles is al zo’n beetje gedaan, maar er was nog nooit iemand in geslaagd om het Ethiopische deel van de Blauwe Nijl over het water te volgen. Er zijn enkele pogingen geweest, maar die zijn altijd min of meer noodlottig geëindigd, dank zij stroomversnellingen, krokodillen, bandieten e.d. De rivier zoekt zich over ruim 1300 km een weg van het Tana Meer naar de grens met de Soedan, tussen hoge rotswanden, door woestijnen en moerassen; en de genoemde gevaren bestaan nog volop. Nevada Weir stelde in 1999 een expeditie samen, waar ook Virginia Morell zich bij aansloot. We lezen erg veel over de voorbereidingen en de tochten die aan deze voorafgingen. Na ruim 100 bladzijden steekt men eindelijk van wal (zogezegd), maar we blijven nog steeds voortdurend getuige van de gesprekjes, de gemoedstoestand van de expeditieleden, in nogal wat detail (“we droegen allemaal zonnebrillen, waardoor het moeilijk te zien was wat iemand dacht”). Maar het wordt wel aardig spannend, en ze komen er uiteindelijk wel, vele ervaringen rijker. Met twintig kleurenfoto’s. (NBD\Biblion, J. Rijsterborgh)