De beloofde foto brengen

…”We gaan op weg naar de markt in het dorpje Turmi. Allereerst willen we de Hamar-vrouw bezoeken, die de voorkant van mijn boek ‘Konjo Nö!’ siert. We willen haar de foto brengen. Als ik in het dorp haar foto laat zien, wil iedereen ons bij haar brengen. Uiteindelijk wijzen we twee meisjes aan en incasseren een boze blik van een opdringende jonge man die de taak op zich wilde nemen. Daar gaan we dan, de twee meisjes naast ons, de anderen er allemaal achteraan. We passeren allerlei hutten totdat de twee meisjes opeens stil blijven staan. Voor de hut die van de vrouw op de foto moet zijn, wordt van alles door elkaar geroepen, want die blijkt gesloten te zijn. De meisjes denken te weten waar ze dan moet zijn: bij haar tante. Daar gaan we weer, nog steeds in optocht. Bij de hut van de tante ontmoeten we haar. We schrikken van haar lichamelijke gesteldheid. Haar wangen zijn ingevallen en haar ogen staan uitdrukkingloos in haar gezicht. Ze is ontzetten mager geworden. Haar tante verteld dat ze ernstig ziek is. Ze heeft aids. Haar drie kinderen worden door haar tante verzorgd. Het zieke vrouwtje lacht af en toe flauwtjes in onze richting. De foto pakt ze aan, maar er is nauwelijks reactie. We stoppen de tante wat geld toe en proberen haar duidelijk te maken dat het aan medicijnen of andere noodzakelijke dingen besteed moet worden.”Ishi, ischi, auw” (Oké, Oké, ja), klinkt het uit haar mond”…

Normaal gesproken geven we nooit zomaar geld, maar hier is duidelijk een reden, door de foto zijn we bij haar betrokken. (Fragment uit mijn boek: ‘Dink Nesh”)