De Naäkuto-Laäbkerk, gewijd aan Maria, ligt in een grot onder een waterval. In het kleine rechthoekige kerkje wordt dit water opgevangen in stenen bekkens. Er worden geneeskrachtige eigenschappen aan toegekend. Pelgrims, overal vandaan, komen speciaal voor dit heilige water hiernaartoe. Het kerkje heeft een vreemde, ongrijpbare sfeer. De oude stenen bekkens met het druppende en spetterende heilige water stralen oudheid en vroomheid uit. Dat wordt teniet gedaan door de priester, die met een felgekleurd plastic bekertje het water opschept om het vervolgens in een vies, oud keteltje te gieten, waarmee de flessen en andere voorwerpen worden gevuld, die de gelovigen mee naar huis nemen. Afhankelijk van wat ze te besteden hebben, gaan de pelgrims met een grote of kleine hoeveelheid heilig water op weg naar huis.

In de grot liggen liggen hier en daar kleden op de grond en er staan allerlei kerkattributen zoals kerktrommels, sistra’s, standaards voor geschriften en leunstokken. De priester van het kerkje is ontzettend trots en enthousiast als hij ons alles laat zien.

Lappen stof worden van de schilderijen weggeschoven of verwijderd.Volgen oud gebruik worden belangrijke schilderingen afgedekt met ‘gordijnen’ zodat ze onzichtbaar worden voor oneerbiedige blikken. Oude bijbels worden te voorschijn gehaald, het processiekruis wordt getoond, een oude kroon wordt opgezet en trommels worden bespeeld. Het kerkje en de priester laten een bijzondere indruk bij ons achter. Foto’s:©Lou Andreoli