Lou kwam tijdens zijn werk naar huis om zijn zwembroek aan te trekken. Een vreemde zaak, wat was er aan de hand? Er bleek iets met de watertoren te zijn!
De watertoren was een van de belangrijkste voorzieningen op de onderneming. Naast het gewone drinkwater was er ook een extra voorziening voor ‘kinderwater’ er zat namelijk van nature veel fluor in het drinkwater en dat kan op den duur schadelijk zijn voor de gezondheid. Fluor bindt zich namelijk in het lichaam aan de kalk die in beenderen en tanden zit zodat die heel hard en bros worden. Vooral bij opgroeiende kinderen waar de botten en tanden nog groeien, krijgt het teveel aan fluor een kans. Meestal zie je dit als eerste aan de gele en bruine vlekken die op het definitieve gebit verschijnen. Om dit dus te voorkomen was er speciaal water dat door zwangere vrouwen en kinderen gebruikt werd.
Er waren een paar kranen op de onderneming waaruit we dit ‘kinderwater’ konden tappen.
Eigenlijk hadden wij drie verschillende soorten water. Het water wat uit de kraan kwam voor dagelijks gebruik en het kinderwater, daarbij kwam nog het water wat we gebruikten voor de tuin. Het laatste kwam rechtstreeks uit de Awash rivier.

Maar waarom kwam Lou thuis om zijn zwembroek aan te trekken? Er was iets mis met de vlotterindicator van de watertoren. Deze gaf geen goede indicatie. Hij gaf aan dat hij leeg was terwijl er genoeg water in zat, dus daar moest wat aan gedaan worden. Het werd operatie: ‘watertoren zwemmen’ om de vlotter weer te repareren. Het gebeurt natuurlijk niet iedere dag dat je man in de watertoren gaat rondzwemmen. Vanuit ons huis kon je de toren zien. Ik heb de verrekijker gepakt en zittend in het raamkozijn heb ik geprobeerd de operatie te volgen. Het geheel was niet zonder gevaar want in de toren kunnen zich dampen verzamelen die je in ademnood kunnen brengen. Vanwege de veiligheid waren ze met zijn tweeën. Het was toch wel even spannend, ik zag hem de watertoren beklimmen waarna hij erin verdween en ik het niet meer kon volgen. Maar na enige tijd klom hij er gelukkig weer heelhuids uit. Die dag heeft de onderneming water gedronken met een Andreoli smaakje eraan. Maar de indicator gaf weer goed aan!

Verhaal uit mijn eerste boek ‘Het land van de verbrande gezichten’ – Ethiopië, een belevenis