Flaptekst: In een lange reeks van gesprekken met journalist Wim Breedveld praat de inmiddels 72 jarige Mariette van de Loo over haar ontwikkelingswerk in Ethiopië tussen 1966 en 1990. De onderwerpen zijn onder andere: de studentenrevoltes, de revolutie, de burgeroorlog, oorzaak en gevolgen van de hongersnood, het falen van de hulpacties, het moeizame en risicovolle werk onder een communistisch regime en de verlammende bureaucratie in het ontwikkelingswerk.

Op 15 september 1966 reist Mariette van de Loo voor het eerst naar Ethiopië. Ze wordt uitgezonden door het ministerie van CRM om als stafdocente te gaan werken aan de universiteit van Addis Abeba. Al snel raakt ze betrokken bij het ontwikkelingswerk en reist als stagebegeleidster het hele land door. Ze is er getuige van dat twee studentenrevoltes door het toen nog keizerlijke bewind bloedig worden neergeslagen.  Tot 1979 werkt ze als adviseur van Etiopian Women’s Welfare Association (EWWA) en moet ervaren dat de komst van het communistische regime van Mengistu ook het werk van de vrouwenorganisatie treft. Na een korte tijd in Nederland keert ze terug om te gaan werken in Eritrea, dat in een verbeten vrijheidsstrijd is verwikkeld met het regeringsleger van dictator Mengistu. Weer terug in de Ethiopische hoofdstad helpt ze als adviseur bij het opbouwwerk van Family Development Projects (FADEP) dat door de Ethiopische vrouwenorganisatie EWWA is opgericht. Drie jaar lang reist ze onder uiterst moeizame omstandigheden door het hele land totdat uiteindelijk het oorlogsgeweld ook haar het reizen moeilijk maakt. In 1990 verlaat ze op 65-jarige leeftijd voorgoed Ethiopië. Terug in Nederland richt ze de stichting Hand in Hand op om financiële steun te verkrijgen voor ontwikkelingsprojecten in Ethiopië en het inmiddels zelfstandig Eritrea.

Titel: Mar-Eshet, een verslag 25 jaar werken in een door oorlog en revolutie geteisterd Ethiopië – Auteur’s: Wim Breedveld – Mariette van de Loo – Uitgever: Van Buuren Weert,1998 – ISBN: 90 5695 042 8

Recensie: Tussen 1966 en 1990 was Mariëtte van de Loo in Ethiopië en Eritrea met hart en ziel betrokken bij het ontwikkelingswerk. Temidden van oorlogen, grote hongersnood, dramatische studentenrevoltes, enz. Het verhaal (een gesprek met vrienden) is heel gedetailleerd: hoe zij als westerse, aan de School of Social Work, het vertrouwen van haar studenten moet winnen, hun perspectief en referentiekader moet aanleren, hen moet sturen en begeleiden bij hun stages (door het hele land), hoe zij vrouwenorganisaties opzet en begeleidt, hoe ze moet leren werken en leven temidden van armoede en oorlog, desorganisatie, bureaucratie en tegenwerking. Een zonder enige opsmuk verteld relaas, dat bij de lezer gaandeweg steeds groter respect oproept; én verwondering: hoe houdt een mens dat vol? Een Nederlandse vrouw die voor mensen in de Hoorn van Afrika van onschatbaar belang is geweest. Eerlijk, ontroerend, maar ook niet zonder kritiek waar die past.(Biblion recensie, Jan Rijsterborgh.)